Linkin Park „Meteora” (recenzja)

Tworzenie następcy debiutu to, jak podejrzewam, sprawa niełatwa. Szczególnie jeśli następca ten sprostać musi popularności jaką odniósł jego poprzednik. Taka właśnie rola przypadła albumowi „Meteora” wydanemu w marcu 2003 roku przez amerykańską formację Linkin Park.

Zdając sobie sprawę z tego faktu członkowie zespołu podeszli do kwestii tworzenia nowego longplaya bardzo poważnie – pracując w każdej wolnej chwili, nie wyłączając czasu spędzonego w trasie udało się im stworzyć pomysły na osiemdziesiąt utworów, z których blisko połowa okazała się wartymi dalszego dopracowywania. Ostatecznie praca nad materiałem na nowy album zajęła członkom Linkin Park osiemnaście miesięcy.

A efektem działań w studio nagraniowym jest longplay składający się z trzynastu kompozycji stanowiących konstrukcyjną całość – poszczególne utwory płynnie następują po sobie połączone klamrą dźwięków tworząc spójną, choć różnorodną mieszankę.

Pierwszy z nich, instrumentalny, choć w zasadzie będący połączeniem nieco mechanicznych dźwięków „Foreward” płynnie przechodzi w zbudowany na stosunkowo drapieżnym gitarowym riffie „Don’t Stay” w całości zaśpiewany przez Chestera Benningtona. Podobne rozwiązanie aranżacyjne zastosowane zostało w „Somewhere I Belong” reprezentującym album jako jeden z singli. „Lying from You” rozpoczyna się natomiast kwestiami rapowanymi przez Mike’a Shinodę na tle interesującej, nadającej kompozycji charakteru melodii. Nie mniej potężny jest „Hit the Floor” z niemal wykrzykiwanymi z protestem słowami refrenu potępiającymi osoby za wszelką cenę dążące do obranego przez siebie celu.

Nastrój zmienia się za sprawą utworu „Easier to Run” nawiązującego do chęci ucieczki od rzeczywistości z refrenami zaśpiewanymi z ogromnym wyczuciem i bardzo interesującą linią perkusji. Galopujący rytm z wyrazistymi partiami gitary powraca wraz z „Faint” wzbogaconym o partie instrumentów smyczkowych zaaranżowanych przez znanego ze współpracy z zespołami rockowymi kompozytora Davida Campbella. Kolejny utwór „Figure .09” wyróżnia konstrukcja charakterystyczna dla twórczości Linkin Park polegająca na przeplataniu partii rapowanych przez Shinodę z tymi śpiewanymi przez Benningtona, a także bardzo pasujący do całości, nadający rytm metaliczny odgłos przypominający kucie żelaza.

Rolę reprezentanta albumu otrzymała także kompozycja zatytułowana „Breaking the Habit” z popisami Joe Hahna i kolejną porcją smyczków w aranżacji Davida Campbella. Singlem został również utwór „From the Inside” z chwytającymi za serce partiami wokalnymi Chestera doskonale uzupełnionymi wstawkami Mike’a Shinody. Najbardziej oryginalny jest jednak zbudowany na dźwięku pochodzącego z Japonii fletu o nazwie shakuachi „Nobody’s Listening” dzięki intrygującemu brzmieniu nabierający egzotycznego charakteru. Dalej jest równie ciekawie, bowiem kolejna pozycja to instrumentalny „Session” z dźwiękami gitary i klawiszy połączonymi w całość przez Joe Hahna. Charakterystyczna partia klawiszy jest natomiast elementem zamykającego longplay utworu „Numb” z kolejnymi imponującymi popisami wokalnymi Chestera Benningtona.

Debiutancki album Linkin Park „Hybrid Theory” niezaprzeczalnie odniósł komercyjny sukces i przyniósł zespołowi ogromną popularność, jednak to za sprawą longplaya „Meteora”, którego sprzedaż osiągnęła liczbę 810 tysięcy egzemplarzy w pierwszym tygodniu po premierze, grupa ugruntowała swoją pozycję w muzycznym świecie. Album ten zdecydowanie zasługuje na miano jednej z najważniejszych nu-metalowych płyt w historii tego gatunku i stanowi doskonałą wizytówkę dla Linkin Park we wczesnym okresie twórczości formacji. Polecam.   

Okładka:  https://en.wikipedia.org/wiki/Meteora_(album)