Gdyby
ktoś kiedyś zapytał, czym dla mnie jest muzyka, odpowiedziałabym – powietrzem.
Tak, wiem, nie mogłabym wymyślić nic bardziej patetycznego i mniej oryginalnego,
ale tak po prostu jest i nic na to nie poradzę. Bo jak inaczej
wytłumaczyć to, że słuchając muzyki cały świat może dla mnie nie istnieć, a
dźwięki wypełniają nie tylko moje uszy, ale mam wrażenie całe ciało i czynność
oddychania schodzi wtedy na dalszy plan.
Uczucia
takiego doznaję często, a ostatnio za sprawą obejrzanego przy okazji jednego ze
spotkań w MOK-u prowadzonego tradycyjnie już przez redaktora Skrżyńskiego.
Tym razem powietrze zastąpiła mi muzyka supergrupy Flying Colors z
koncertu zatytułowanego Second Flight: Live at the Z7, zarejestrowanego w
Szwajcarii.
Występ
zapoczątkował instrumentalny Overture przy dźwiękach którego zespół pozostał w
cieniu sceny by już po chwili pojawić się na niej w pełnym pięcioosobowym
składzie i po ujmującym instrumentalnym intro zaprezentować kolejny utwór –
Open Up You Eyes oraz zacząć czarować publiczność melodyjnym wokalem Casey’a
McPhersona. Z entuzjazmem przywitana została przemowa Mike’a Portnoy’a, który
nie tracąc czasu zapowiedział kolejny utwór – Bombs Away – o niezwykle
melodyjnym refrenie, wykonywanym przy wsparciu wokalnym klawiszowca Neala
Morse’a i samego Portnoy’a z żarliwą solówką Steve’a Morse’a, której nie
zabrakło także w pochodzącej z pierwszego albumu grupy kompozycji Kayla
odegranej w następnej kolejności, a ujmującej swoją prowadzoną momentami
jednocześnie na dwóch gitarach melodią. Ale czas nieco zmienić styl za sprawą
zabałaganionego Shoulda Coulda Woulda dynamicznie ciężkiego i pomysłowo żonglującego
tempem utworu. Idealnie do zmiany nastroju nadaje się z kolei balladowy The
Fury of My Love z uczuciem odśpiewany przez McPhersona. W klimacie
pozostajemy dzięki kolejnej pozycji, tym razem zaśpiewanej przez obdarzonego równie
ciekawym wokalem Neala Morse’a – A Place in Your World, wyręczonego w końcówce
przez niezmordowanie narzucającego rytm Mike’a Portnoy’a, mającego pełne ręce
roboty w Forever in a Daze podstępnie zmieniając tępo podtrzymywane wytrwale,
także w solówce basowej, przez Dave’a LaRue.
Niezwykle
oryginalnie wyszedł zespołowi pomysł odśpiewania niemal acapella początku One
Love Forever i kontynuowanie go już w
tradycyjnej wersji z nastrojem skutecznie budowanym tym razem przez Neala
Morse’a. Z zasłużenie entuzjastycznym przyjęciem publiczności spotkał się także
akustyczny wykonany solo przez Casey’a McPhersona Colder Months płynnie
połączony z kolejną propozycją, rozpoczętą delikatnymi wokalizami – Peaceful Harbor,
a rozwijającą się do zapierającego dech w piersi przejmującego utworu. Nie
dając wytchnienia publiczności zespół szybko zaintonował kolejny utwór –
początkowo niepozorny, a przechodzący w atrakcyjny, szczególnie w refrenach The
Storm zakończony odgłosami burzy będącymi zarazem wstępem do trwającego niemal
12 minut Cosmic Sypmhony prezentującego bardzo przystępną progresywna melodykę
ubogaconą wyrazistym solo gitarowym Steve’a Morse’a. Po tak skutecznym
wyciszeniu atmosferę na nowo zbudował rozpoczynający sie basowym pochodem,
niezwykle dynamiczny Mask Machine wykonany z godnym pochwały zaangażowaniem ze strony
każdego z muzyków, podobnie zresztą jak odegrany na bis Infinite Fire z
popisami umiejętności Steve’a Morse’a i Neala Morse’a oraz niemal jamowaną
środkową częścią utworu.
I
to już koniec – ukłony, oklaski, owacje, a ja dodam jeszcze tylko, ze jestem w
stanie zrozumieć, że nie wszyscy lubią Deep Purple – macierzystą grupę
Steve’a Morse’a i nie każdemu do gustu przypadną dokonania Dream Theater z
którym do niedawna występował Mike Paortnoy, ale przyznać trzeba, że muzycy
ci to klasa sama w sobie, a ich umiejętności w połączeniu z pięknym,
wielowymiarowym głosem Casey’a McPhersona stanowią urzekającą mieszankę
doskonałej muzyki, która nie potrzebuje wyszukanego tła i oprawy scenicznej, a
jedynie wdzięcznej, oddanej publiczności. I oby zespół Flying Colors wytrwał
jak najdłużej w obecnym składzie tworząc tego rodzaju arcydzieła, cieszące
ucho i oko mam nadzieję nie tylko moje. Polecam.
Okładka: http://cdn-2.cinemaparadiso.co.uk/1509240235255_l.jpg
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz