W wywiadach prasowych, mediach społecznościowych, a nawet z ust muzyków
często padają słowa "rock and roll umarł", a nawet jeśli nie umarł to
z całą pewnością nie ma się zbyt dobrze. Co jakiś czas podejmowane są próby
reanimacji biedaka za pomocą tworzenia zupełnie niezłych albumów lub formowania
potężnych supergrup, które robią co w ich mocy aby podtrzymać ten gatunek przy
życiu. Ale są też i przypadki kopania leżącego, a nawet, o zgrozo,
wbijania gwoździ w wieko jego trumny. Do tego niecnego procederu w pewnym
stopniu rękę przyłożyła kanadyjska grupa Nickelback wydając w 2014 roku album
No Fixed Address.
A kolejnymi gwoździami są przede wszystkim oparty na syntetycznym, wręcz
denerwującym podkładzie She Keeps Me Up wzbogaconym o dopełniający całość
drażniący damski wokal (Ali Tamposi) dośpiewujący frazy refrenu. Równie
niepasującym do Nickelback utworem jest Miss You – tak prosty i banalny ze
swoją monotonną melodią, że w zasadzie nie zagrzewa miejsca w pamięci
słuchacza. Zupełnie nie do zniesienia jest dla mnie z kolei absurdalny duet z
raperem Flo Rida w Got Me Runnin' Round, w którym na docenienie zasługuje
tylko i wyłącznie sekcja dęta, która zresztą nijak nie pasuje do stylu
dotychczasowej muzyki Nickelback.
Żeby dodatkowo utrudnić sprawę zespół dorzucił jeszcze dwa utwory, które
jedną nogą kopią leżącego, a drugą pomagają mu się podnieść, a są to zbudowany
na ciekawej, dosyć chwytliwej melodii Get 'em Up i zamykający album momentami puszczający
oko do bluesa Sister Sin.
Na No Fixed Address nie zabrakło na szczęście tego, z czego Nickelback od lat jest znany, czyli
choć w minimalnym stopniu ratujących całość dynamicznych rockowych
utworów, w których na pierwszy plan wysuwa się dźwięk gitar – mocno drapieżnych
w Million Miles an Hour, doskonale komponujących się ze smyczkowym towarzystwem
– The Hammer's Coming Down, hałaśliwych i konkurujących o pierwszeństwo z
basem, to już Edge of a Revolution czy stanowiących po prostu
szkielet dla utworu w przypadku
Believe. Nieźle prezentują się także ballady od zawsze będące mocną stroną
Nickelback – dość nietypowa, bo oparta na żwawej melodii What Are You
Waiting For?, czy bardziej klasyczna, wręcz romantyczna Satellite.
Trudno określić, co tak naprawdę zespół chciał osiągnąć tworząc longplay No
Fixed Address, bo w zasadzie jest to ciężki do określenia mix
utworów, które można bezapelacyjnie zaakceptować z takimi, które, moim zdaniem, w ogóle nie powinny
ujrzeć światła dziennego pod szyldem Nickelback. I gdyby tylko można było
pozbyć się z albumu tych kilku pozycji (wiem, zawsze mogę ich po prostu nie
słuchać, ale ja jednak lubię odtwarzać płyty w całości) byłby naprawdę znośny,
bo znaleźć można na nim kompozycje charakterystyczne dla stylu Nickelback,
któremu muzycy są wierni (nawet do znudzenia) już od wielu lat. I choć album jest
tak różny od dotychczasowych dokonań zespołu, jest w nim jednak coś, co przyciąga
moją uwagę i skłania do kolejnych przesłuchań. Mimo wszystko polecam, oceńcie sami.
Okładka: https://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/8/8e/No_Fixed_Address_Cover_-_Nickelback_Album.jpg
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz